[vc_row][vc_column][vc_column_text]

در این مطب مریض‌ها یا خودشان می‌آیند یا می‌آورندشان! ناخوش می‌آیند و با حال خوش می‌روند یا شاید هم اصلاً حالی نداشته باشند که خوش باشد یا ناخوش. حال مریض‌ها که معلوم است؛ از حال دکترها ولی کسی خبر ندارد در این مطب.

[/vc_column_text][vc_column_text]

مجله فارس پلاس؛ امین رحیمی: تنها مطبی در کشور است که به معلولان خدمات دندانپزشکی کاملاً رایگان می‌دهد؛ مراجعانی از شهرهای دور و نزدیک ایران دارد. برای این نوع خدمت، رقبایی هم داشته که طی این سال‌ها گرانی تجهیزات دندانپزشکی از میدان به درشان برده یا مجبور شده‌اند بخشی از هزینه‌ها را از مراجعان دریافت کنند. اما اینجا به همت خیران همچنان خدماتش رایگان است. پزشکانش هم داوطلب‌اند برای این کار و دستمزدی نمی‌طلبند. دستمزدشان حال خوششان است؛ حال خوبی که دارند و آن شگفتی‌ها که می‌بینند هنگام درمان. و از یک نفرشان شنیدیم که گفت ما اینجا درمان نمی‌کنیم، درمان می‌شویم!

[/vc_column_text][vc_column_text]

[/vc_column_text][vc_column_text]

هر بیمار که می‌آید…

بنا به عادت وقت‌شناسی پزشکان در این مطب کارها منظم و طبق برنامه است. پزشکان سروقت می‌آیند و سروقت به کار حساسشان می‌رسند؛ باحوصله. بیماران نیز سروقت می‌آیند و چه آمدنی! برخی خودشان می‌آیند به‌زحمت و گروهی با عصا می‌آیند آرام و عده‌ای با ویلچر می‌آیند آهسته و کسانی هم هستند که در آغوش پدر یا مادرشان می‌آیند. در میانشان هستند کسانی که نه توان راه رفتن دارند، نه زبان تکلم و نه حتی اراده‌ای برای حرکتی از روی اختیار. فرزندانی هستند عزیز دل مادری یا پدری با قامتی درهم‌پیچیده و جانی فسرده که هرروز نفس کشیدنشان حتی، هزار هزار مراقبت می‌خواهد. می‌آورندشان برای کشیدن دندانی شیری آن پشت‌ها تا دندانی دیگر به‌جایش رشد کند لابد یا برای پر کردن دندانی همان جلوها تا نیمچه لبخند فرزند دلبند زیباتر باشد به چشم آن مهربان مادران و پدران. بعضی‌هایشان به سن، بزرگ‌سال هستند و به اندام، کودک؛ هنوز در آغوش پدر و مادر جا می‌شوند. و از پزشکان که بپرسی خاطره‌ها دارند از کار در این مطب؛ شنیدنی سخن‌ها. از اینکه گاه بیمار آرام است و همراه بیمار ناله می‌خواهد بکشد از درون انگار. از اینکه گاه چشم مادری یا پدری به هر حرکت دست پزشک نگران می‌ماند که مبادا آن نازنین فرزند دردش بیاید ناگهان؛ هر آخ کوتاه دردی بلند می‌نشاند بر جانشان. سخن‌ها دارند از احساسشان در آن لحظه، درست آن لحظه که معلولی آسوده از درد، دندان ترمیم‌شده‌اش را نگاه می‌کند در آینه و لبخند می‌زند به روی آینه و به روی خود و به روی پزشک و به روی زندگی. این‌طور است که هر بیماری از راه می‌رسد چشم طبیب خیره می‌شود بر درگاه؛ تا این‌یکی چه آورده برای حال طبیب و برای جان طبیب.

[/vc_column_text][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]